Mijn (jongste) zoon en ik bediscussieerden in de vertraagde trein naar Berlijn wie er nou beter waren: Koot & Bie of Jiskefet. En als je dan op weg bent naar de ‘Heimat’ kom je al gauw op de sketches ‘Do ist der Bahnhof’ en de ‘Wiedergutmachungsschitzel’. Zo gaat dat nu eenmaal. Twee uur vertraging zorgt voor meligheid.
Dat bracht ons in ieder geval wel op het goede idee om in Berlijn aangekomen meteen een enorme schnitzel te gaan eten. Het liefst ergens in de buurt van ons hotel in de wijk ‘Mitte’. En zo kwamen we bij het fameuze restaurant Borchardt terecht. Daar serveren ze de echte Wiener schnitzel (rundvlees) en niet de schnitzel Wiener Art (varkensvlees), die een stuk goedkoper is -maar minder lekker.
Het restaurant opende haar deuren in het monumentale pand aan de Französischestrasse 47 in 1895 door F.W. Borchardt. Al snel maakte het faam, werd hofleverancier en bouwde een naar op in Berlijn, Duitsland en ver daarbuiten. De elite dineerde bij Borchardt in die jaren. Tijdens de Tweede Wereldoorlog Oorlog bleef het pand wonderwel overeind staan. Het restaurant kon echter pas in 1948 weer geopend worden. Tegen hoge prijzen kon er luxe worden gegeten. Borchardt was een van de twee restaurants in Berlijn waar dat kon. Totdat de communisten door middel van de ‘Volkseigentum’ de bedrijfsvoering overnamen en de naam veranderde in 'Lukullus'. Je kon er alleen vis eten. Later werd het een soort danslokaal voor de jeugd. Pas na de Wende van 1989 werd het pand weer geprivatiseerd: Borchardt kon haar traditionele naam weer voeren. Meteen werd het weer een begrip: de nieuwe elite uit de politiek, cultuur, amusement en economie vond al snel haar weg naar Borchardt.
Hoewel Borchardt een uitgebreide kaart heeft, is het beroemd geworden door haar eigen recept van de Wiener schnitzel. Over de hele wereld komen bezoekers juist voor de Borchardt-schnitzel. Toen acteur Johnny Depp het restaurant aan de Französischestrasse binnen liep, riep hij, als een dronken piraat, luid en duidelijk: “I want a schnitzel”.
Nog steeds komt dus de elite uit Berlijn, Duitsland en ver daarbuiten de fameuze schnitzel proeven bij Borchardt. Wij hoopten stiekem dat we ook een beroemdheid konden spotten –want ja als je er toch bent, dan wil je niet alleen een goede schnitzel. Borchardt is geen ‘strak georganiseerd’ restaurant. Het is er chaotisch. Een rommeltje, zo op het eerste oog. De bediening rent door de zaak. Gasten met een reservering moeten soms minutenlang wachten totdat ze naar hun tafel worden geleid. De stoelen zijn van de kwaliteit van een gemiddelde Nederlandse voetbalkantine. De gasten zijn luidruchtig en dito uitgedost: witte gymschoenen onder strakke pakken, trainingspakken van Adidas met gouden kettingen, hele foute vrouwen en mannen, oud-geld dames die iets kleins bestellen en na 20 minuten weer weggaan: dan kunnen ze toch zeggen, “We zijn bij Borchardt geweest”. Het is een theatraal spektakel.
We hebben die avond geen beroemdheden (die wij herkenden) gezien. Maar wel een geweldige, enorm grote schnitzel gegeten! Dat maakte alles goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten